Hoe een Russsiche collega mij inspireerde
Vrede. Dat wenste een collega uit Rwanda mij toe na ons online overleg. Hij hoopte dat het in ons land rustig zou blijven. Een vreemd einde van het gesprek.
Vrede. Dat wenste een collega uit Rwanda mij toe na ons online overleg. Hij hoopte dat het in ons land rustig zou blijven. Een vreemd einde van het gesprek.
Normaal vraag ik voor mooie projecten van opdrachtgevers financiering aan bij overheden of fondsen. Maar afgelopen zomer zocht ik in mijn eigen kring van familie, vrienden en bekenden actief naar sponsors. Ondertussen merkte ik dat fondswerven voor opdrachtgevers en sponsors zoeken voor mijn hardloopactie eigenlijk meer overeenkomsten hebben dan ik dacht.
Wat staat ons nog te wachten? Meer extreem weer; droogte, stormen en overstromingen? Sinds de branden in Griekenland, de overstromingen in Limburg en het rapport van de IPCC houdt dit me bezig.
Neem jij – of jouw organisatie – taken, besluitvorming en verantwoordelijkheid snel over, omdat het dan beter en efficiënter verloopt? Of geef je ruimte en werk je écht vanuit gelijkwaardigheid? In Afrika is er een groeiende middenklasse die vraagt om samenwerking vanuit gelijkwaardigheid in plaats van hulp uit medelijden. Nieuwe initiatieven, zoals lokale fondsenwerving helpen daarbij.
Frustratie. Eerdere fondswervingstrajecten waren zo succesvol, waardoor lukte het deze keer niet? Wat hebben muizen en kaas daarmee te maken?
Crisistijd. Projecten komen – deels – tot stilstand. Fondsen vinden voor jullie werk is lastig, zo niet bijna onmogelijk. En wellicht is dit nog maar het eerste deel van een langdurige economische crisis. Hoe navigeer je op een goede manier door zo’n periode? Winston Churchill is daarin een van de leiders die mij inspireert.